Maandag tot zondag ;)

Maandag 11 November

14 dagen!! Een nieuwe stageweek en vandaag mochten we weer een hartje van de muur afhalen. Het hartje met de 3, omdat we op de muur hartjes hebben geplakt met getallen en daarboven the weeks left. Nu nog maar 2 weken, dus doeiii hartje met de 3 erop. Op stage waren de kinderen weer blij dat ik er was. Ik kwam aan en Mary rende op me af en sprong in mijn armen. Zo lief. De kinderen gingen vandaag naar een speelveld in de buurt, maar ik bleef op pandi om de libary op te ruimen, want die is echt een mega puinhoop. Ik heb alle boeken weer gesorteerd op het niveau van de 8 klassen. Overal lagen losse papieren tussen en schriften. Na een uur had ik 2 van de 4 kasten geordend en het andere gedeelte doe ik weer een andere dag. Ik ben benieuwd hoelang het netjes blijft. Ik denk niet zo heel lang, maar ach dan is het voor even geordend. De kinderen vonden het niet eerlijk toen ze terugkwamen. Ze zeiden wij doen er altijd een dag over om het op te ruimen en binnen een uur heeft ze de helft al gedaan hahaha. In de middag hebben we weinig gedaan. De kinderen hebben getekend, geslapen en relaxed. Mary van 4 jaar was op mijn schoot gekropen en was in slaap gevallen van 2 uur tot half 4 ;) Maurice kwam me ophalen van stage, want Sammy had hem gestuurd. De meiden opgehaald bij het ziekenhuis en lekker naar huis. S’avonds hebben we macaroni gegeten en al een deel van de koffers ingepakt, omdat de souvenirs en de spullen die we niet meer gebruiken alvast in de koffers kunnen en is de kamer weer opgeruimd. Nog even thee gedronken en daarna in bed gedoken!

Dinsdag 12 November

Nicolenne en ik hebben alvast een planning gemaakt met wat we de laatste weekenden willen doen. Gelukkig zijn we allebei even autistisch daarin J Dus de planning totdat we naar huis gaan staat alvast op papier. De dag was weer heerlijk! Het is zo dubbel in Nederland zegt iedereen nog even knallen, maar je bent al zo erg met thuis bezig haha. Gisteren liep er trouwens een rat in het kantoortje. Ik schrok me echt een hoedje en was zo bang. Ik gooide meteen mijn voeten op de stoel en belde papa. Ook vanuit Kenia is papa altijd te bereiken in zo’n noodsituatie ;) De lerares zei gil voortaan maar heel hard dan kom ik je redden. Het verbaast me wel heel erg dat ik geen heimwee heb. Alleen als je iets heftigs meemaakt is het lastig, omdat je het alleen kan delen via de telefoon. Maar ook via de telefoon hebben Papa en Mama topadvies. Ik bel dan even zodat het eruit is en dan is het ook weer goed. Na de middag pauze hadden ze dansmiddag. Het was zo warm dat ik met de lerares buiten heb gezeten en heel de middag heb gekletst over de kinderen. Sammy stond om 15:45 weer klaar om me op te halen!

Woensdag 13 November

Goedemorgen deze nieuwe morgen. Deze ochtend zat ik in de tuktuk te denken over hoe gewend we hier al zijn. Zo gek! We kijken niet meer gek op als er koeien op de weg staan of oversteken. We kijken niet meer gek op als we een motor zien waar ze met zijn 5e opzitten. We kijken niet meer gek op van de lijkkisten die aan de weg staan om verkocht te worden. We vinden het normaal dat we op de linkerbaan rijden en dat de taxi’s hier tuktuk’s, motors of fietsen zijn. We kijken niet meer op van de gaten in de weg zo groot als heel Nederland en drempels waar je u tegen zegt. Ook kijk je niet meer op van de kinderen die op de straat leven, slapen en lijm snuiven. Je bent zo gewend! Op stage hebben we veel gespeeld,
gevoetbald en hutten gebouwd in de libary tijdens mijn lunchpauze. Het was erg gezellig al die aanwezigheid tijdens de pauze. Ik hou ervan met de jonge kinderen gek te doen. De ouderen zijn ook super leuk en daar kan je goed mee praten en spelletjes doen, maar de jongeren is wel meer mijn doelgroep. De verhalen van de kinderen raken je wel echt. Elk kind heeft een eigen rugzakje met verhaal. De ene vind het fijn om heel veel liefde te krijgen en de andere is graag opzichzelf, maar vindt aandacht op zijn tijd ook super fijn. De kinderen die lijm hebben gesnoven in de tijd dat ze op straat leefde hebben bijna allemaal hun hersens aangetast. Ze kunnen zichzelf heel slecht concentreren en zijn in het begin erg duizelig en zwak, omdat ze niet meer kunnen snuiven. Daarom zie je dus vaak dat ze in de eerste dagen toch terug gaan naar de straten, want ze hebben de lijm nodig. Heftig!

Dit verhaal wil ik graag met jullie delen het is van Glen!

Ik ben Glen en ik ben 12 jaar oud. Mijn favoriete kleur is rood en mijn favoriete dier is een leeuw. Mijn ouders zijn overleden toen ik 6 jaar oud was. Ze vonden het altijd leuk om te gaan vissen. Papa had mama meegenomen met de boot ver op het diepe water. Door de heftige wind en weersomstandigheden is de boot omgegaan. Mijn ouders zijn in het water gevallen en konden niet zwemmen. Ze zijn verdronken. Er waren meer mensen aan het vissen aan de kant en ze probeerde nog te helpen, maar het was te laat. Mijn oma wist het als eerste en kwam naar mij toe om het te vertellen. Ik was nog jong. Ik heb heel even na de dood van mijn ouders bij mijn oma gewoond, maar ze is overleden aan een hartaanval en alle stress/druk. Ik kon gelukkig bij mijn buurman gaan wonen. Ik was 8 jaar oud toen mijn buurman het afval aan het verbranden was. Het was een grote berg. Ik en de kinderen van de buurman waren rond het vuur aan het spelen. 1 van de kinderen heeft me in het vuur geduwd. Ik sprong eruit en ging op de grond rollen, want mijn kleren waren aan het branden. Het branden stopte niet, dus ik rende naar het water en dook erin. Het stopte gelukkig. De buurman kon niet met mij naar het ziekenhuis, omdat hij geen geld had. Ik ben alleen naar het ziekenhuis gelopen. Ik heb 4 jaar in het ziekenhuis gelegen om te herstellen en verzorgd te worden. Ik kon niet meer bij mijn buurman wonen. Na 4 jaar werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, zonder woonplaats. Ik had geen keus en kwam op de straat terecht. Gelukkig heb ik maar 3 dagen op de straat gewoond en werd ik opgehaald door pandi. Ik heb 3 dagen alleen maar water gehad. Nu ben ik op pandi. Ik vind het hier leuk als ik kan spelen, maar door de pijn aan mijn huid kan ik weinig doen. Dat is frustrerend en het maakt me verdrietig. Ik mis mijn ouders vaak en mijn grootste wens is om geen pijn meer te hebben en erbij te kunnen horen. Op dit moment pas ik niet bij de andere kinderen, omdat ze me anders vinden. Ik hoop dat dit verandert.

Donderdag 14 november

Ik heb vannacht echt slecht geslapen.. Op stage kwam James naar me toe. 1 van de stoerste jongens van de groep. Hij vroeg me waarom ik terug naar Nederland ga. Ik zei dat ik naar school moet en naar huis. Hij zei dat hij heel erg vindt dat ik naar huis ga en dat hij me gaat missen. Zo lief en niet verwacht. Dat hij dat zo zou zeggen. Er waren vandaag 2 zusters die een les gingen geven over respect, gezondheid en de toekomst. Ze spraken heel de tijd in het Engels, zodat de kinderen dat leren. Voor mij was het super fijn, want ik kon alles goed volgen. Ik ben begonnen bij de straatkinderen met een groep van 18 en inmiddels zijn het er al 33! Ze leerde de kinderen ook hoe ze netjes moeten zijn als ze terug gaan naar familie of
geadopteerd worden. Zoals met 2 woorden spreken, sorry zeggen, goedemorgen en ga zo maar door. De quote van vandaag was: The mountain is your story, make your own beautiful mountain!

Vrijdag 15 November

Yess! Ik dacht even uit te slapen, maar om half 8 was ik kaar wakker haha. Vandaag gaan we spulletjes halen voor het straatkinderen project. 3 matrassen en kussens om de chillplek op te knappen. 36 paar schoenen voor de kinderen. Ben benieuwd hoe ze het gaan vinden. We gingen bij java house lunchen en hebben hier de oprichtster van het Kenia-project ontmoet Corry. Wat een lief mens. We hebben meteen afgesproken dat ze aan het einde van de middag ook nog even langs komt om te kletsen. Ze was om half 5 bij ons en we hebben over van alles en nog wat gekletst. Woensdag neemt ze ons mee op pad de binnenlanden in! In de avond hebben we met haar gegeten bij de kippenbar. Ik vond het wel mega spannend, want het was een beetje in een achteraf buurtje. Gelukkig ging Corry er altijd naar toe, dus verliep alles goed. We aten frietjes en kip! Daarna weer lekker terug naar t huisje. De dag is voorbij gevlogen ;)

Zaterdag 16 November

Ons dagje aan wigot garden. Het zwembad op de berg met uitzicht over Kisumu. Daar heb ik niet heel veel over te typen. Het was heerlijk. We hebben gezwommen, in de zon gelegen en frietjes gegeten. In de avond hebebn we thuis wraps gemaakt en de film fallin in love afgekeken. Relax dagje.

Zondag 17 November

Om 7 uur stond de wekker, want Sammy kwam ons om 8:15 op halen om met Corry en Millicent naar de kerk te gaan in Kisumu. Het zou een dienst zijn van 1 uur, maar we zitten in Afrika dus was het 2 uur ;) Weer interessant om meegemaakt te hebben. Corry heeft na de kerkdienst haar verblijfplaats laten zien! Wow echt een tropisch paradijs heel mooi. Het heet Pabari. Er waren 2 kinderen achterop de tutktuk gesprongen en die hingen aan de achterkant haha. Sammy stapte uit en rende kei hard achter ze aan. Dat was echt lachen J Weer terug aangekomen in het huisje was het echt zo slecht weer. Het onweerde en bliksemde en je voelde het huisje trillen. Ik vond het doodeng. Toen het rustiger was hebben we de weekboodschappies gehaald. Ook hebben we vandaag in Sammy zijn tuktuk mogen rijden. Dat was echt zo leuk om te doen! Geslaagd weekendje weer.